The End Is Never Near

Het is naar aanleiding van een kort verblijf in Gent dat Kek, 

samen met Marleen, 

deze flamboyante overzichtstentoonstelling van het werk van Jan Van Imschoot bezoekt.

‘t Is indrukwekkend:

barok met toeters en bellen, 

vol symboliek en dubbele bodems, 

vol links naar illustere voorgangers,

met humor … 

er is veel, heel veel te ontdekken!

Kek had graag een rondleiding door de kunstenaar zelf gekregen.

Kek heeft precies bijna alle werken gefotografeerd.

Ze zijn dan ook allemaal op een of andere manier bijzonder!

‘The end is never near’ klopt wel niet helemaal.

Er zijn vaak details die dood en geweld suggereren.

In het werk hierboven ligt naast de ene vrouw een hamer en naast de andere een pistool.

Ook de titels bij de werken zijn minstens origineel.

Een paar voorbeelden

La réflection sur le présent et les présents

Les fameux paresseux heureux

La luxure vers la peau des poires voluptueuses

Dit vindt Kek een geweldige impressie van Parijs, 

met bateaux-mouches en al!

Le pari de Paris

In een zaaltje is een montage te zien van trailers van films die Van Imschoot inspireerden.

Die zijn ondermeer van films van Buñuel, Pasolini, Tati, Ferreri …

kortom van monumenten uit een ver verleden.

Kek gaat zeker nog eens opnieuw kijken, 

want door haar foto’s te bekijken, 

ziet ze nog veel details die ze in het museum over het hoofd zag!

Er is wat ontcijferwerk aan, aan de werken van Van Imschoot!

De tentoonstelling loopt nog tot 3 maart 2024.

Ook nu te zien in het SMAK, is de kortfilm

Caligari und der Schlafwandler,

een film van Javier Téllez.

Dit was onze Refugee Walk 2023

Kek doet, voor de tweede keer, een worp naar de 20km van de Refugee Walk

Dat is een wandeling die jaarlijks georganiseerd wordt door Vluchtelingenwerk Vlaanderen om geld in te zamelen ter ondersteuning van de vluchtelingen die hier aankomen.

Team Fonsenwerving bestaat deze keer uit kapitein Lien, Quinten, Margot en Kek.

We schrijven in voor de officiële route van 20km, maar de volksraadpleging in Gent strooit roet in het eten: 

onze kapitein moet de honneurs waarnemen in een stembureau!

Daarom ruilen we de officiële route voor een eigen route, in Gent.

‘s Morgens starten Margot en Kek al met een eerste deel. 

Fien komt ons gezelschap houden.

We zien het zitten!

De route gaat door mooie, waterrijke en voor Kek soms ongekende stukken Gent!

Het domein van het Palfijnziekenhuis 

Malem

De Boerse Poort, met volkstuintjes

Een rondje Bourgoyen

En via de Groene Velden gaat het naar het Claeys-Bouüaertpark

met de mooie oude bomen

We kunnen in het park zelfs een paar keer aan de paddenstoelenchallenge van Natuurpunt werken.

De kilometerteller staat dan op 11,35.

En dan is het middag en tijd voor een natje en een droogje in Margot haar huis.

Na de middag verkennen we een andere kant van Gent!

Na eerst een ommetje naar de verbouwing

Bij de Blauwe Fietsbrug scheiden onze wegen!

Het team gaat nog wat kilometers doen richting Dok Noord.

Kek gaat via het Fluweelparkje richting Remus.

Van bij Remus gaan we nog even naar de Bourgoyen.

En dan rijdt Kek terug naar het verre Schilde…

Al bij al was dit een wandeling die in niets te vergelijken is met wat vluchtelingen moeten ondergaan om hier te geraken?

Misschien moet je echt wel de 40km route doen om daar een beetje iets van te voelen?

Kek sluit af met een fragment uit een tekst die Els Beerten gepost heeft, zondag nadat ze de route van 40km aflegde.

Mooie en rake woorden zijn het!

« Uw conditie is goed genoeg om dit te kunnen, vertelt ge uzelf. Maar het mag geen sportactiviteit worden, ge wilt het voorrecht beseffen dat gij maar één keer veertig zult stappen, namelijk vandaag en niet elke dag opnieuw, met schoenen die uiteenvallen; nee, gij stapt helemaal uit vrije wil, en als ge zingt zal er niemand u oppakken omwille van het feit dat ge blijkbaar een bedreiging zijt voor het land waaruit ge vlucht, – gelukkig weet ge als ge vlucht nog niet dat ge ook al een bedreiging zijt voor sommige mensen in het land waar ge zo graag naar toe zoudt willen.  

Wij kunnen zingen als het lastig wordt, wij hebben supporters, onze tocht staat zelfs online, want we zoeken sponsors. 

Hoe het zou kunnen zijn als het moetens was, we kunnen dat niet weten. We kunnen alleen maar stappen en ons hoofd buigen voor wie met duizend miljoen kilo moed waar ook ter wereld op de vlucht is op weg naar een waardig leven, zo een waarin ge kansen krijgt zoals wij die krijgen. »

Langs deze weg nog veel dank zeggen aan al onze sponsors!

Doneren kan trouwens nog tot eind oktober:

https://www.refugeewalk.be/teams/fonsenwerving

Kerkhofjutten

Neen, ge vindt het woord niet in ‘de van Dale’.

‘Jutten’ staat er wel in. Het betekent er zoveel als ‘strandjutter zijn’.

Wat strandjutten betekent, komen we niet via van Dale te weten, maar wel dankzij Wikipedia! Ze gaan er bij van Dale allicht van uit dat iedereen dát nu toch wel kent?

Op Wikipedia is een hele pagina gewijd aan het strandjutten: kijk!

Zo blijkt er bij Kijkduin in Den Haag zelfs een strandjuttersmuseum. 

Daar moet Kek ooit eens heen!

‘Opjutten’, leren we, betekent aansporen, opjagen.

Dat is dan weer iets helemaal anders: strandjutten heeft niets opgejaagds in zich, en kerkhofjutten zeker ook niet. 

Het is ontspannend, en vaak heel bevredigend!

Het kerkhofjutten begon zo…

Omdat Kek af en toe gaat orgel oefenen in de kerk, en liever over het kerkhof loopt dan over de parking, ontdekte ze op een dag -het moet ergens in het voorjaar geweest zijn-

op de groenafvalplaats van het kerkhof zowaar een klomp uitgebloeide bloembollen.

Het bleef niet bij één klomp, en ook niet bij bloembollen …

Zeker honderd bloembollen -dat wordt een bloemenrijk voorjaar in Kek haar tuin-,

plantjes allerlei, waaronder Skimmia, lavendel, roosjes, …

schaaltjes, vaasjes en bloempotten,

een mooie gevlochten mand, …

dat allemaal redden Kek en Co al van de afvalhoop!

Het is een graag gedane avonduitstap als Lotte er is: 

“Gaan we kerkhofjutten, Kek?”

En zo gebeurde, al vele keren, op kerkhof 1 en op kerkhof 2.

Jammer genoeg worden er nu metalen kooien geplaatst rond de afvalplaatsen.

Die waren er vroeger ook, maar zijn blijkbaar eens gestolen!

Vanaf nu wordt het kerkhofjutten dus moeilijker, of de gemeente moest een plaats voorzien waar bruikbaar, niet kapot materiaal kan aangeboden worden?

Maar voor een extra uitdaging zijn wij ook niet bang …

In elk geval,

Kek wordt blij van elk gered plantje dat nog wil bloeien!

Op de bloei van de bollenplanten is het nog even wachten!

Wordt dus nog vervolgd.